Vernedering rocks!

Right, dit is een blogpost die ik al een tijdje klaar heb staan, maar waarvan ik het best eng vind om op de “Publish”-knop te klikken. Maar ik ga ’t nu toch gewoon doen, dus here goes nothing!

Vernedering is iets waar veel subs toch wel een haat-liefde verhouding mee hebben, en daar ben ik geen uitzondering op. Ik vind het heel erg fijn, maar vraag me niet om specifiek te roepen wat ik allemaal fijn vind en dan ook nog helemaal toe te geven dat ik er een blij subje van word. Maar waarom eigenlijk? Waarom is het prima om te roepen dat ik blij word van mijn vibrator, een goed pak slaag of een stevige hand in mijn nek, maar vind ik het moeilijk om toe te geven dat *slik* objectificatie ook mijn ding is, ik instantly liquify wanneer ik op de grond lig en er een schoen op mijn nek of wang gezet wordt en ik spontaan een natte kut krijg (lekker plastisch, moet kunnen toch? ;-)) als ik op mijn plek gezet word en me duidelijk gemaakt wordt dat ik een nietige slet ben? (there, I said it!)

Allereerst denk ik dat het te maken heeft met acceptatie. Natuurlijk, de maatschappij snapt evenmin dat ik geil word van een pak slaag, maar da’s toch anders! Het is een fysieke prikkel, het is logisch dat je blij wordt van happy-stofjes in je hoofd die vrijkomen bij pijn, en dat ik het toevallig vooral leuk vind uit dienstbaarheid, daar kan ik ook nog wel mee leven. Vernedering echter komt voor een buitenstaander nog wel het dichtst in de buurt bij datgene wat ik misschien wel het sterkst verafschuw: Pesten. Ik word immers uitgescholden, tegen de grond geschopt, er wordt me verteld dat ik niets ben, dat ik niets goed doe, you name it. In de ‘nillawereld zal dat snel genoeg als pesten gekwalificeerd worden, en dat ze meppen dan mishandeling noemen, dat kan ik wel weer relativeren met het stofjes-verhaal.

Een ander punt ligt in de tegenstrijdigheid. Ik ben een autonome, volwassen vrouw die prima haar eigen boontjes kan doppen, die werkt én fulltime studeert en dat nog overleeft ook en die sterk in het leven staat. Zo voel ik me ook, ik ben af en toe best trots op mijn doorzettingsvermogen en kracht om me door situaties heen te slaan. Waarom zou ik me dan laten reduceren tot een dom hoopje dat in de food chain nog lager staat dan plankton? Hey, ik bén wel heel wat meer dan plankton, kijk maar wat ik voor elkaar krijg! Natuurlijk bedenk ik me daar wel bij dat het juist sterk is om de keuze te durven maken om de dingen te doen waar ik happy van word, om toe te geven dát ik die dingen leuk vind, maar de autonome vrouw en de miezerige slavin(k) vormen toch een contradictie die mijn hoofd nog altijd niet kan negeren.

En alsof het nog niet genoeg was dat ik niet toe durf te geven dat ik vernedering in general leuk vind, heb ik ook nog dat ik bepaalde kinks binnen vernedering helemaal het liefst verzwijg. Dat zijn dan dingen die ik link aan het stereotype-beeld van de foute mansub, en die voor mij dus helemaal niet kloppen met hoe ik mezelf zie (ik ben immers geen deurmatsub die voor elk Dominant wezen klaar gaat liggen, en ik heb wél een ruggengraat!). Zo heb ik wel een thing voor voeten. There, I said it. Daarmee bedoel ik niet dat ik blij word van voetmassages geven, dat ik een voetfetisj heb, voeten af wil likken (brr, daar moet ik niet eens aan denken!) of iets in die hoek, maar meer van mijn associatie bij voeten. Die zijn namelijk vies, want je loopt er de hele dag op, en ze zijn heel dicht bij de grond. Het is helemaal vernederend om dan zoiets vies op je lichaam gezet te krijgen, or even worse, in je gezicht! Een toevallig ontdekte kink toen Romanticide een keer zijn voet op mijn wang zette nadat hij me op de grond gegooid had, maar toch ook wel een hele sterke trigger. Één die ik liever niet toe wil geven, en die ik zelfs tegen Romanticide pas na een hele tijd en met heel veel pijn en moeite uit heb durven spreken. Terwijl ik er instantly megasubbig van word! Wtf!

Toch vind ik het wel suf van mezelf, dus ik probeer ook steeds meer dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt dat het niet klopt, die grote autonome vrouw die naakt in een hoekje ligt te sidderen, een flinke hoek te geven. Shut up and behave! Ontkennen dat ik iets leuk vind, terwijl ik er heel blij van word, is namelijk gewoon een manier om kwetsbaarheid te maskeren. Het is toch veul stoerder om te klagen en te roepen dat je dat soort dingen echt niet leuk vindt en Mister Dompiedom dat echt niet hoef te proberen, dan om toe te geven dat je hoofd roept “Jaaaa! Whiiiiii” bij alleen al de gedachte? [/sarcasm]

Dus ga ik gewoon roepen dat ik blij word van vernedering. Ik word blij van onderuit geschopt worden en nog een trap na krijgen omdat dat ’t beste is wat ik verdien (of wat ik eigenlijk niet eens verdien), ik drift instantly off naar happy subbie-land als ik als bijzettafeltje, voetenbankje of voetenveeg gebruikt word, en ik vind het, naast moeilijk, ook vooral heel cool om toe te moeten geven dat ik een slet ben en er nog van geniet ook. Hoe verder ik omlaag getrapt word (vooral figuurlijk, maar ook letterlijk), hoe vochtiger mijn vagina wordt en hoe groter mijn smile (achteraf) is. Ik wil niet op de bank zitten en door het huis lopen, ik wil op de grond zitten (of liggen en voor useful purposes gebruikt worden) en kruipen als ik iets moet pakken. Want hey, dat ís toch allemaal ook vreselijk tof? Vernedering rocks!